Eindelijk gevonden: Paradijs op aard!

Dag België!

Man, man, man!!! Wat hebben we toch veel meegemaakt de afgelopen dagen! Dringend tijd dus om jullie nog eens op de hoogte te stellen!

We kennen al heel wat mensen, en Stijn is er één van! Hij werkt af en toe in een weeshuis in Paramaribo en vroeg ons om een middag te komen helpen om cake te maken met de kinderen. Enthousiastelingen als we zijn, zagen we dat natuurlijk zitten!
Zelf heb ik niet veel geholpen aan de cake, ik heb urenlang zitten ravotten met de kinderen. Ik voelde me weer voor even CHIROleider. Telkens als ik even wou uitrusten, kwam er weer iemand die me kwam meesleuren om te spelen! Ik heb er harstikke van genoten, maar toch voelde het dubbel aan. Ze hebben een mooi weeshuis met een trampoline, schuifaf… Maar de begeleiders die er werken zijn duidelijk niet opgeleid, ze geven geen aandacht aan de kinderen en deze kinderen zijn dus op elkaar aangewezen. De kinderen schreeuwen om een beetje aandacht en affectie…

Maar bon, dat weekend (zat-zon-ma) vertrokken we naar Dan Ta Bai! We zagen het allemaal volledig zitten. Zaterdagmorgen kwam Ali (onze gids) ons halen met ’t buske om te vertrekken.
Ali is nog een jonge gast die enorm veel van muziek houdt, en bij voorkeur reggae! Ik zat samen met hem en de chauffeur vooraan en je raadt het al: hij was de hele rit aan het zingen en zich aan het amuseren. Er was zelfs een liedje waarbij hij m’n hand vastpakte en begon te zingen. Ik vond het eerst wat gek, maar toen ik de tekst kende, kon ik me niet langer inhouden en deed gezellig mee: “Hey rastaman, hey European, indianaman: we gonna come together as one!”

Aangekomen in Dan Ta Bai waanden we ons in het paradijs. De zon draaide op volle toeren en de natuur liet zich van haar beste kant zien. Enkele foto’s:

Die dag zijn we nog een dorpje gaan bezoeken en hebben we in het bos gewandeld en genoten van het paradijs genaamd Dan Ta Bai! ’s Avonds had Ali plots een vogelspin op zijn arm zitten. Dat moesten wij natuurlijk ook doen, al had ik er eerst best wel wat schrik van J.

De volgende dag zijn we dieper het bos in getrokken om wat dorpjes te bezoeken. Het was een bijzondere ervaring: de mensen leven nog volgens een traditionele wijze. Ze geloven in de natuurgoden en gebruiken deze natuur om van te leven. Ik heb slechts enkele foto’s want de mensen daar geloven dat een foto de ziel uit hun lichaam haalt.

 

We hebben dan nog een ferme wandeling gedaan in de jungle. Ali toonden ons schitterende planten, bomen en wist over alles wel iets te vertellen. Het was echt fameus de moeite!

De volgende dag was het tijd voor de kabelbaan, een lange reeks van death rides die we afmoesten. Ongelooflijke ervaring: we vlogen over de rivieren alsof het niks was. Dan was er ook nog de tarzanswing. Af een platform springen en je maar laten zwieren boven het water; plots kreeg iemand het lumineuze idee om ons te laten vallen in het water. En het mocht van onze begeleider; eerst moest ik nog controleren of het water er wel diep genoeg was en of er geen uitstekende takken waren zodat we zeker niet gespietst konden worden. En dan was het zover, ik ging als eerste met knikkende knieën naar boven en sprong eraf. Echt geweldig!!!

Dan Ta Bai was weer een ongelooflijke ervaring! Nu is het weer werken voor het Kinder Boeken Festival; dat komt dichter en dichter!!

We zitten nu bijna halfweg, en ik heb het hier echt naar m’n zin! Sanne komt binnen enkele weken langs, en daar kijk ik natuurlijk ook naar uit!

Je kan foto's van Dan Ta Bai checken op deze site: https://picasaweb.google.com/109314019872456704698/DanTaBai#. Ik heb er ook nog wat extra uitleg bij gezet! Veel plezier ermee!

Tot Blogs!

Kris